Φεγγερόκορμο ποτάμι ο Σπερχειός, εκδικητικό
χώνει τα νύχια του βαθιά στην Γκιώνα
κατεβάζει ορμητικά τα αγέρωχα μάτια
του Θανάση Διάκου
στα σπλάχνα του Μαλιακού.
Κοντά ξεπεζεύει
και το βουητό των ελάτων του Βελουχιού. Ευκίνητος
ίσκιος με γένια και φτερούγες
φύλακας-άγγελος στις ιαχές των αιώνων
μόνιμος παραβάτης
της απελπισίας μας.
Βασανισμένο ποτάμι, θολό και φιλέρημο.
Βλέπει τα παιδιά του να τρώγονται
από τα ίδια του τα χώματα
τα πρωινά πουλιά στ' απόσκια του
τρομαγμένα
αργούν ν' αρχίσουν το λάλημα.
Φεγγερόκορμο ποτάμι, πανάρχαια μήτρα Μοναξιάς
υγρό λυπημένο τραγούδι
πνίγει αράχνες στα χαμόδεντρα
παίζει το φως πεντόβολα
στα ξερολίθαρα.
Λάσπες κουβαλάει κι ασβέστες, χαμαλίκι
χρόνια και χρόνια
αστροπελέκια και βοριάδες
χώνονται
στους βρώμικους κόρφους του
να ονειρευτούν.
6 Απρ 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)